hopmaq

f. Canına, içinə keçmək; sorulmaq. Su torpağa yaxşı hopur. – Hopduqca səhranın gövdəsinə su; Tərlədi qaxsımış bir bədən kimi. S. V.. İlk nəzərdə bu meşəliyin mənzərəsi ürəksıxıcı idi, taxtaşalbanına başdan-başa mazut hopmuşdu. . İ. Qasımov. // məc. Nüfuz etmək. Birdən bu son işıq zərrələri də elə bil zülmətə hopur, aləm yenə də qaranlığa cumurdu. Ə. Ə.. Hopdu ruhumuza bayatılardan; Nəğməyə bənzəyən ləhcələrimiz. B. V..

◊ Qanına-canına hopmaq – bax qanına yerimək (keçmək, işləmək) 2-ci mənada («qan»da).